[:nl]Kopenhagen

1994

Het leven in de stad is als een dia-show; op den duur lopen alle plaatjes door elkaar heen en is het geheel zo complex geworden dat niemand meer weet wat nu precies op welke dia stond. Toch was alle informatie keurig gerangschikt op verschillende dia’s van welke je alleen de afbeelding hebt gezien, nooit het raam waar ze in zaten. Terwijl juist die raampjes het mogelijk maken dat de beelden vertoont worden.

Zo kunnen steden ook bedacht worden. Architektuur maakt de ramen, waardoor het mogelijk worden beelden te projekteren. Architektuur brengt struktuur in de stad door die ver-beelding.

Op de lokatie van Ørestad zetten wij een hele serie raamwerken neer die samen de verdichting van de nieuwe stad definieren. Dikke ramen voor hoge dichtheid, dunnen ramen voor lage dichtheid. Daartussen in blijven groen en poelgronden gespaard; die struktuur kan gelezen worden als het negatief van de verdichtingsstruktuur. Afgezien van de nieuw geplande snel- en spoorweg, zal deze nieuwe struktuur worden gekoppeld aan de bestaande infrastruktuur met eenvoudige middelen, zoveel mogelijk reeds aanwezige patronen. De metrostations zijn gesitueerd op de plaatsen met de hoogste dichtheid, zodat ze zoveel mogelijk mensen en funkties kunnen bedienen. Rondom elk station komt een specifieke wijk, die elk voor zich een beeld oproept van de nieuwe stad. Sterk genoeg om samen een totaal verbeelding te vormen, zoals dat bijvoorbeeld gebeurt in de sprookjes van H.C. Andersen. Daarom kan dit ontwerp gelezen worden als de dia-doos van Andersen.

Tegelijkertijd is het ook een analytische meetmethode voor zowel de oude als de nieuwe stad. Een instrument den dienste van architekten en stedebouwers die het nodig zullen hebben om aan de hedendaagse stad te kunnen werken. Want niemand kan zomaar, vanuit het niets, een stad bedenken voor 100.000 inwoners die over dertig jaar klaar moet zijn. Daar is verbeelding voor nodig, want de realiteit is altijd anders dan de tekening van de architekt. Verbeelding verandert de werkelijk. Things as they are, are changed upon the blue guitar, zoals de Amerikaanse dichter Wallace Stevens het uitdrukte. En die paradox werd de basis voor dit ontwerp voor Ørestad, Kopenhagen.

projektarchitekt: Johan de Koning

medewerkers: Don Monfils, Rafal Wisniewski

computerimages: Agata Warminska en Mark Boschman

prijsvraagontwerp augustus 1994, gehonoreerd met 2e prijs

publikatie:
Architectural Review, juni 1995
Garten + Landschaft, januari 1995

 

 

 

Klik hier om door te gaan naar een artikel van Ørestad

 [:]